تولد فیلم مرگ

خیلی از طرفداران ژانر وحشت میانه خوبی با دهه ۹۰ میلادی و آثار شاخه ترسناک در آن ندارند. چرا که پس از چندین فیلم موفق slasher و خلق موجودات جالب در دهه ۸۰ ، از نظر بعضی دهه ۹۰ نتوانست انواع مختلفی از آثار ژانر وحشت را ارائه دهد. هرچند آثار دهه ۹۰ ادای دِینی به سینمای وحشت محسوب نمی‌شوند و فیلمهای ترسناکش کلاسیک و ماندگار نشده اند، ولی بازهم اندازه‌‌‌ای حرف برای گفتن دارند. بیایید کمی‌خودمانی تر حرف بزنیم، اگر با بسیاری از هواداران آثار ترسناک صحبت کنید که با فیلم‌های دهه ۹۰ بزرگ شدند ، مطمئناً متوجه خواهید شد که بسیاری از آنها (شامل خود من) عشق خاصی به زیر ژانر حمله حیوانات دارند. جای تعجب نیست اگر بگوییم این زیر ژانر جذاب و بلاک باستری، دوره شکوه و نمایان شدن عظمتش همین دهه نود میلادی است و آثار این شاخه وسیله بزرگی برای جذب مخاطبان به سینما شدند. چند عنوان برجسته در این شاخه و در این دهه وجود دارند که ستون‌های این زیر ژانر محسوب می‌شوند، اما عنوانی که من احساس می‌کردم مجبور به دفاع از آن باشم، آناکوندا بود. زیرا آناکوندا در نوع خودش واقعا عالی است. لازم به ذکر است که افرادی کماکان این فیلم را فاجع می‌دانند و هنوز هم بر نظر خود مانده اند، اما باید بدانید حتی راجر ایبرت هم پس از اکران با فیلم مهربان بود. بنابراین ، نمی‌دانم چرا احساس می‌شود آناکوندا تبدیل به یک شوخی آسان برای مردم شده؟! و چرا ما وقتی در مورد فیلم‌های ترسناک دهه ۹۰ صحبت می‌کنیم ، از آن تجلیل نمی‌شود؟ شاید این امر از نظر داستان با ماهیت ساده گرایانه آن ارتباط داشته باشد. این فیلم یک طرح ماجراجویی با استخوان بندی لخت و ساده است که دارای یک دسته از شخصیت‌هاست که به سمت قلب یک رودخانه تاریک در دل جنگل‌های آمازون می‌روند. اسپیلبرگ با فیلم آرواره‌ها خیلی پیش تر این زیر ژانر را احیا کرده بود و حالا تصور کنید به جای کوسه یک مار در تعقیب و شکار انسان باشد آن هم گونه غول پیکری چون آناکوندا. فیلم آناکوندا با استفاده از فنون این شاخه و سرهم کردن آنها به یک لذت مطلق تبدیل می‌شود.